ေပ်ာက္ေစခ်င္ေသာ ေမ ၃၁

ေႏြကို ႏႈတ္ဆက္.. မိုး ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ဒီလိုအခ်ိန္ဟာ လြမ္းေမာစရာ ရွိခဲ့ဖူးသူအတြက္ေတာ့ အလြမ္းေတြကို ပံ့ပိုးေပးေနသလိုပင္.. ေမ တဲ့.. ေႏြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလေပါ့.. မွတ္မွတ္သားသားပါပဲ.. ရာသီဥတု ႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ လရယ္လို႔ မွတ္သားဖူးခဲ့တယ္.. လဆန္းမွာ အလြန္ပူျပင္းသေလာက္ လကုန္ပိုင္းမွာ အလြန္စြတ္စိုေအးခ်မ္းတဲ့ ရာသီဆီ ကူးေျပာင္းတာမ်ိဳးေပါ့.. ထူးထူးျခားျခား ဒီ ေမ မွာ မုန္တိုင္းေတြလဲ ျဖစ္တတ္သတဲ့..

သဘာဝက တုိက္လာတဲ့ မုန္တိုင္းက ကိုယ္တို႔ လူသားတိုင္းကို ထိခိုက္ဆံုးရႈံးမႈေတြ ရရွိေစခဲ့သလိုမ်ိဳး ကိုယ့္အေပၚမွ ထူးထူးျခားျခား တိုက္ခတ္လာတဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခုကလဲ ကိုယ့္ရင္ကို ဗေလာင္ဆူေစခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ.. ေမလ ရယ္လို႔ ေရာက္လာခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရင္ဆီက ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အရာတစ္ခု ကိုယ့္ဆီ ေရာက္လာမယ္ေန႔ရက္အခ်ိန္ေလးကို ဟိုးခပ္ေစာေစာကာလေတြကတည္းက ကိုယ္ေမွ်ာ္ေနခဲ့မိတယ္..

အိမ္အျပန္ျမင္ကြင္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မ၏အေတြးပံုရိပ္မ်ား

 ဒီေန႔အိမ္အျပန္ လိုင္းကားနဲ႕ ျပန္ျဖစ္တယ္.. ရံုးဖယ္ရီ ေစာင့္စီးရင္ မိုးခ်ဳပ္သြားတတ္လို႔ အိမ္က ေမ ကလဲ ဆူလွၿပီေလ.. အဲဒါေၾကာင့္ လိုင္းကားစီးျပန္တာ ၂ ရက္ေလာက္ရွိခဲ့ၿပီ.. ဒီေန႔လဲ ပံုမွန္အတိုင္း ရံုးဆင္းခ်ိန္ ၅ နာရီသာသာေလာက္မွာ လိုင္းကားဂိတ္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္.. တစ္ခုစိတ္ညစ္တာက ဒီေန႔ဝတ္တဲ့ ယူနီေဖာင္းက စိတ္ပ်က္စရာ ျဖစ္ေနတာပါပဲ.. လူက နဂိုကမွ ပိန္ပါတယ္ဆိုမွ ဝတ္ထားတဲ့ သံုးလႊာစကဒ္က  ေတာ္ေတာ့္ကို အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး.. ပိတ္စမေလာက္လို႔ပဲလား.. အစ ခိုခ်င္လို႔လား မသိ.. ေျခလွမ္း လိုက္တိုင္း ရႊမ္းကနဲ ရႊမ္းကနဲနဲ႕ ေတာ္ေတာ္.. ေတာ္ေတာ့္ကိုပါပဲ.. အဲဒါေၾကာင့္ ေျခလွမ္းကို     ျဖည္းျဖည္း ခ်င္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရတယ္.. အဲဒီၾကားထဲ ကားဂိတ္ဆီသြားတဲ့ လမ္းက လမ္းဆံု၊ လမ္းခြႀကီးတစ္ခုကို ျဖတ္ရတာမို႔.. အဲဒီမွာ ျပႆနာစတက္တာပါပဲ.. နဂိုကမွ အတင္းဖံုးဖိသြားလာေနရပါတယ္ဆိုမွ လမ္းဆံု အေရာက္ လႊတ္တိုက္လာတဲ့ ေလေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ကို႔ယို႔ကားယားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ ပါတယ္.. အေျခအေန မေကာင္းလွတဲ့ စကဒ္ကို မရမက ဖံုးဖိရင္း လိုင္းကားဂိတ္ကို အျမန္ ေလွ်ာက္မိခဲ့ေတာ့တယ္..

ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ဘက္အျခမ္းကိုဆို ရံုးရွိတဲ့ေနရာကေန ကားႏွစ္မ်ိဳး ေရာက္တာျဖစ္ေပမဲ့ အၿမဲတမ္းလိုလို စီးျဖစ္တာက အဓိပတိ ပါပဲ.. ဒီေန႔လဲ ကားဂိတ္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး အဓိပတိကားႀကီးကို လွမ္းေတြ႔ လိုက္တာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္..  ကားေပၚေရာက္ေတာ့ လူေတြက အေပါက္ဝမွာပဲ ၾကပ္သိပ္ေနလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ ေဒါသထြက္သြားခဲ့ေသးတယ္..

လြဲခ်က္ရယ္တဲ့ ကမ္းကုန္..

သူမ်ားေတြ လြဲတာေတြ လိုက္ဖတ္ေနရတာ ၾကည့္ၿပီး အားက်လို႔ ငါ ဘာလြဲဖူးေသးလဲလို႔ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားလိုက္ရတယ္..

ဟိဟိ..

ေဒၚေကပိုးတို႔လဲ ေခတ္မီမီ ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လြဲဖူးသားပဲ..

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါရဲ႕.. ေဒၚေကပိုးတစ္ေယာက္လူသိရွင္ၾကား အရွက္တကြဲ လြဲဖူးတယ္ေလ.. ေဒၚေကပိုးေမေမရယ္ေပါ့.. အိမ္မွာ ေရခ်ိဳးခန္း ရွိရက္နဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေရမခ်ိဳးဘူး.. ေနာက္ေဖး ေရကျပင္မွာ ေရထြက္ထြက္ခ်ိဳးတယ္ေလ.. မိုးတြင္းမို႔ ေရကျပင္မွာ ေရညိႇနည္းနည္း ရွိေနတာကို သတိမျပဳမိပဲ ေခ်ာ္လဲပါေရာလား.. ေခ်ာ္လဲတာမွ ႏႈတ္ခမ္းကို ၁ လက္မေက်ာ္ေက်ာ္မက ကြဲတဲ့အထိပဲ.. ေသြးေတြ အရမ္းထြက္လာလို႔ ေနာက္ဆံုး အနီးနားမွာရွိတဲ့ ပုဂၢလိကေဆးခန္းတစ္ခုကို ေျပးရပါေရာေလ.. အဲဒီတုန္းက ေဖေဖလဲ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးတယ္.. ေဖေဖက ကိစၥရွိလို႔ အျပင္ခဏသြားေနတာနဲ႕ ေဒၚေကပိုးလဲ ေမေမ့ကုိ ကားေမာင္းၿပီး ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ရတယ္ေပါ့.. ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ေမေမနဲ႕အတူ အခန္းထဲ ဝင္လုိက္လာမိတယ္.. ျဖစ္ခ်င္ျပန္ေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ေဆးခန္းမွာ နာ့စ္မေလးေတြ မအားၾကတဲ့အခ်ိန္မို႔.. ခ်ဳပ္ေပးမဲ့ ဆရာဝန္က ေဒၚေကပိုးကို အားကိုးတႀကီး ပါးစပ္ကို လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးနဲ႕ ထိုးေပးဖို႔ ေျပာလာပါတယ္.. အခန္းထဲမွာလဲ ဆရာဝန္ရယ္၊ နာ့စ္မတစ္ေယာက္ရယ္ ရွိေနတာမို႔ ေနာက္တစ္ျခားတစ္ေယာက္ မေခၚခ်င္ေတာ့တာလဲ ေနမယ္ထင္ပါရဲ႕.. သတၱိခဲႀကီး၊ ဗႏၶဳလေသြးပါသူႀကီး ေဒၚေကပိုး အားရပါးရ ဝမ္းပမ္းတသာပါပဲ.. လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေနရာဆီကုိ မီးထိုးျပရပါေတာ့တယ္..

သူမ ေၾကာက္တတ္သည္..

ညသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔ ေနေလသည္။ မိုးေငြ႕၊ မိုးနံ႔မ်ားႏွင့္အတူ ယုဇနပန္းရနံ႔မ်ားက တစ္ၿခံဝင္းလံုးကို လႊမး္ၿခံဳထားလ်က္ရွိေေနေပသည္။ ညေနက တစ္ၿပိဳက္၊ ႏွစ္ၿပိဳက္ ရြာခ်လိုက္ေသာ မိုးေၾကာင့္ ဒီေန႕ညသည္ ေနလို႔ထိုင္လို႔ အတန္အသင့္ ေကာင္းမြန္လ်က္ရွိသည္ဟု သူမ မွတ္ထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း သူမ၏အိပ္ရာေခါင္းရင္း ထက္ဆီက ျပတင္းေပါက္ကိုေတာ့ျဖင့္ ဖြင့္ထားမိခဲ့သည္။ တိုက္ခတ္ဝင္ေရာက္လာေသာ ေလေျပညႇင္းက ယုဇပန္းရနံ႔မ်ားကို ျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ သယ္ေဆာင္လာေသာေၾကာင့္ ဒီညေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မွာပဲလို႔ သူမ ယူဆမိျပန္သည္။

ညေနက အလုပ္ကအျပန္ ရြာခ်လိုက္တဲ့ မိုးေၾကာင့္ ထီးယူရမွာ ပ်င္းတဲ့သူမ တစ္ကုိယ္လံုး မိုးေရ စိုရႊဲကာ ၾကြက္စုတ္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ထီးငွားမည္ဟု ဆိုလာတာကိုပင္ ေပေပေတေတ ေနတတ္တဲ့သူမ ျငင္းဆန္ခဲ့မိသည္။ မိုးတြင္းမွာ ေမြးတဲ့သူတစ္ေယာက္မို႔ မိုးေရထဲ ေျပးလႊားေဆားကစားရတာကို ႏွစ္သက္မိသလို၊ မိုးေရထဲမွာ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း မည္သူ႕မွ ဂရုမစိုက္ပဲ သြားရတာကိုလဲ အရမ္းႏွစ္သက္မိေလသည္။ ဒီအတိုင္းေတာင္ မိုးေရထဲ ေလွ်ာက္သြားတတ္တဲ့ သူမ၊ ဒီေန႕ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး မိုးထဲေလထဲ ေလွ်ာက္ခဲ့မိျပန္ပါသည္။ ဖ်ားကာမွသာ ဖ်ားေတာ့ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ မိုးထဲေလထဲ ေပတစ္ရာမကေသာ လမ္းမထက္မွာ သူမ ေလွ်ာက္ခဲ့ျပန္ပါသည္။

အပ်င္းေျပ လက္ေဆာ့ထားတာေလးေတြ

ႏွင္းဆီဖူးေလး..

 တို႔ငရုတ္ခင္း..

ဟယ္လိုေရးးး...

ဟယ္လို
ဟယ္လိုေရး...

ထူးလိုက္ပံုက တမူထူးစရာ..
သံေနနဲ႕ သံထား..
လူၾကားရင္ျဖင့္..
နား၊ ရင္ မွာ ဘဝင္ခ်ိဳလို႔..
အခါခါ ထပ္ေျပာခ်င္ရဲ႕..
ဒီ ႏႈတ္ဆက္စကား..

ပံုတူပြားလုိ႔..
ေျပာမယ္ႀကံ...
အဖန္ဖန္ ရြတ္ဆိုလို႔..
ကူးၿပီကြဲ႔.. ဒီေကာ္ပီ..
အေသအခ်ာမ်ား.. နားေထာင္ခ်င္ရင္ျဖင့္..

အိုဘယ့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔..
ငါ့ဖုန္းေတာ္ကို မ်ားမၾကာေခၚလို႔..
နားေထာင္ၾကေစသတည္း.....

(ဟယ္လိုေရး လို႔ ထူးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အား သတိရလ်က္)

တိတ္ဆိတ္ေသာ ခ်စ္ျခင္း၏ ေျခလွမ္းတစ္စံု

" ေမာင္ "

ႏႈတ္ခမ္းလႊာတစ္စံုရဲ႕ တိုးတိတ္ညင္သာစြာ ေရရြတ္မိတဲ့ နာမ္စားတစ္ခုက ႏွင္း ရင္ထဲသို႔ ေတာ္လဲသံပမာ တုန္လႈပ္ျမည္ဟီးသြားခဲ့ပါၿပီ... ဒီအမည္၊ ဒီနာမ္စားကို ႏွင္း စတင္သံုးစြဲခဲ့တာ သိပ္မၾကာေသးေပ.. ထိုသို႔ သံုးစြဲသည္ကိုလည္း ေမာင္ ဆိုတဲ့ ကာယကံရွင္ လူသားတစ္ဦး သိႏိုင္ပါေလစ.. မသိစိတ္တစ္ခုရဲ႕ အေျခတည္မႈက ႏွလံုးသားကို တံခါး လာေခါက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ႏွင္း ရင္ထဲသို႔ ေမာင္ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္.. မိန္းမသားတစ္ဦးရဲ႕ တစ္ဖက္သတ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို  သိေစခ်င္ခဲ့သလို ေမာင္သိမွာကိုလဲ စိုးရြံ႕မိခဲ့တယ္ ေမာင္.. သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အျဖဴေရာင္ေနရာေလး တစ္ေနရာကေန အေရာင္ေတြ တစ္ဆင့္ခ်င္း ဆိုးခ်င္ခဲ့ခ်င္ေပမဲ့လည္း ထိုေနရာေလး ညစ္ႏြမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကိုေတာ့ စိုးထိတ္မိတာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္..

ထိုအျဖဴေရာင္ ကမာၻေလးအတြင္းမွာ ႏွင္းအတြက္ အပူပန္ေပးတတ္ဆံုး ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ႏွင္းရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ေတြက ေမ့ခ်င္ေယာင္မ်ား ေဆာင္ထားခဲ့ေလသလားကြယ္.. ေမ့ထားတယ္ဆိုတာထက္ ေမ့ေနခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ရင္ ပိုမွန္ခဲ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕.. ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမ့ေနခဲ့ ေမ့ေနခဲ့ သူေျပာသမွ်၊ သူဆူသမွ်ေတြကို နာခံတတ္ခဲ့တာဟာလည္း မသိစိတ္တစ္ခုရဲ႕ ေစခိုင္းမႈလုိ႕ ႏွင္း ထင္မိခဲ့ပါရဲ႕.. ဒီလိုေနေနရာက ႏွလံုးသားကို တံခါးေခါက္၊ အသိစိတ္တစ္ခု
 ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွင္းတစ္ေယာက္ ေမာင့္ကို ခ်စ္တတ္ခဲ့ၿပီေလ..

ပန္းျပခန္း

ျပင္ဦးလြင္ ရုကၡေဗဒကန္ေတာ္ႀကီးဥယာဥ္ အမွတ္တရရိုက္ထားတာေလးေတြ..

ရင္ထဲက သား

အတန္းခ်ိန္ ၂ ခ်ိန္၀င္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ ေမာပန္းလြန္းလွစြာ ဘယ္သူနဲ႕မွ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ ဆရာမမ်ား နားေနခန္းဆီသို႔ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္..နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာသရုပ္ျပဆရာမအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ဒီေဒသဟာ ၀ါ၀ါ့အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ္နယ္ပမာ ျဖစ္ခဲ့ရပါေတာ့ တယ္.. နားေနခန္းအတြင္းသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွမ္း၀င္လာခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ့္ေနရာကိုယ့္ထိုင္ခံုအေရာက္ အေမာေျပေရဗူးကို ထုတ္ေသာက္ၿပီး စဥ္းစားမိတာက ၆လေက်ာ္ ေက်ာ္သာရွိေသးေသာ ၀ါ၀ါ့ကိုယ္ခႏၶာအတြင္းမွ ရင္ေသြးေလးအေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္..

လုပ္ငန္းခြင္၀င္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ကာလမွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ရေသာ ၀ါ၀ါတို႔လင္မယားအတြက္ ရင္ေသြးဆိုတာ မယူႏိုင္အား ေသးပဲ.. စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရေသးတာေၾကာင့္ အိမ္ဆည္းလည္းဆိုတာကို ေတာ္ရံုနဲ႕မစဥ္းစား ႏိုင္ခဲ့ေပ.. အိမ္ေထာင္သက္ ၂ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်စ္ခင္ပြန္းကိုကိုက.. သားသမီးရတနာလိုခ်င္ၿပီလို႔ ဆိုလာပါေတာ့တယ္.. အဲဒီလိုနဲ႕ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ ကေလးယူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.. ခႏၶာကိုယ္ထဲ ရင္ေသြးေလးေရာက္လာၿပီလို႔ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ ကစၿပီး ၀ါ၀ါ့ရင္ထဲ ရင္ခုန္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားနဲ႕ ေသာကဗ်ာပါဒ မ်ားခဲ့ရပါတယ္.. ကိုယ္၀န္အတြက္ အားရွိေစမဲ့ နည္းလမ္းေတြ၊ မထိခိုက္ေစမဲ့ နည္းလမ္းေတြ၊ မိခင္အတြက္ က်န္းမာေစမဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႕ .. ေမြးလာမယ့္ ရင္ေသြးေလးအတြက္ အနာဂတ္မ်ား စသည္ျဖင့္ ေတြးကာ ေတြးကာ.. ေန႔စဥ္ ညတိုင္း ရင္ပူခဲ့ရပါတယ္..

ကိုပိုင္စိုးသူသို႔ /

ကိုပိုင္ေရ....

ကိုပိုင္ေရးထားတဲ့ ကိုပိုင္တို႔ ေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြ ဖတ္ရေတာ့ ညီမေလ...  ညီမလဲ အဲဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ ပညာရင္ႏို႔ စို႔ခဲ့ဖူးတာမို႔ လြမ္းမိတယ္ ကိုပိုင္ေရ..ညီမတို႔နွစ္ေတြတုန္းက အထက္တန္းၿပီးရင္ တကၠသိုလ္ဆက္တက္ဖို႔ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ရတာမို႔  အားေနတဲ့အခ်ိန္ေလး သင္တန္းေတြ တက္ဖို႔ စံုစမ္းေတာ့ ဒီႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းႀကီးမွာ ညေနပိုင္း ၂ ႏွစ္ ဒီပလိုမာေတြ ဖြင့္တယ္တဲ့.. အဲဒါေၾကာင့္ ၀င္ခြင့္ ၀င္ေျဖေတာ့ ေအာင္တာမို႕ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ထင္ရွားခဲ့တဲ့ ဒီေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ကိုပိုင္ေရ.. ကိုပိုင္ ေျပာေျပာေနတဲ့ ၾသဘာလမ္းကိုလဲ ညီမေလွ်ာက္ဖူးခဲ့တယ္.. ပု႑ရိပ္ပင္တန္းေတြရွိတဲ့ ဒီလမ္းမွာ အထက္တန္းေအာင္ကာစ ဒီကေလးမေတြ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားဖူးခဲ့တယ္ ကိုပိုင္ေရ...

ညေနပိုင္း အတန္းမစခင္အခ်ိန္ေတြဆိုလဲ ေက်ာင္းကိုေစာေစာလာၿပီး ၀င္ေပါက္မုဒ္ဦးႀကီးမွာ ထိုင္ခဲ့ဖူးတယ္... ကြန္ကရစ္တိုင္ႀကီးေတြဆီကိုလဲ ဒီကေလးမေတြ အလုအယက္ ေနရာလုၿပီး ထိုင္ခဲ့ဖူးတယ္.. တခါတေလက်ေတာ့လဲ အလယ္ေရပန္းအ၀ိုင္းမွာ သြားေရာက္ေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးေသးတယ္ ကိုပိုင္ေရ... ညီမတို႔ ဒီပလိုမာတန္းေတြက တစ္ေန႔မွာ အတန္းခ်ိန္ ၃ ခ်ိန္ပဲ ရွိခဲ့တယ္... အဲဒီ ၃ ခ်ိန္ေလာက္ေလးမွာလဲ လစ္ရင္ လစ္သလို ကင္တင္း ေျပးရတာလဲ အမွတ္တရပါပဲ ကိုပိုင္ေရ... ကင္တင္းသြားတဲ့ လမ္းေလးကိုလဲ သေဘာတက် ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြဟာ မေမ့စရာေတြပါ ကိုပိုင္ရယ္..