ဒီေန႔ ရံုးက အမတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ
ပုဂၢလိကေဆးရံုတစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့တယ္.. အမွတ္ရစရာကေတာ့ အဲဒီေဆးရံုကို
အခုအႀကိမ္နဲ႔ဆိုမွ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ ေရာက္ဖူးျခင္းပါပဲ.. အဲဒီကို သြားမယ္လို႔ ထိုအမက
ဆိုလာေတာ့ မ်က္လံုးထဲ အရင္က ျမင္ကြင္းေတြ တစ္ခုခ်င္း ျပန္ျမင္လာခဲ့တယ္..
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ္.. အဲဒီေနရာ၊ အဲဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္မေရာက္ခ်င္ဘူးေလ..
အလုပ္သြားရင္
ေန႔တိုင္းျဖတ္သြားေနရတဲ့ လမ္းျဖစ္ေပမဲ့ သာမန္သေဘာမွ်သာ သေဘာထားႏိုင္ေအာင္
ႀကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ လမ္းမႀကီးကေန ခ်ိဳးေကြ႕ဝင္တဲ့ ေဆးရံုအဝင္လမ္းေလးဆီေရာက္တာနဲ႔
ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚက အရုပ္ေတြ အသက္ဝင္လာေလသလား.. အတိတ္ပံုရိပ္ေတြက
ၾကည္လင္ပီသလို႔လာခဲ့တယ္.. တစ္ဆက္တည္းမွာ .. ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြ
ေဝဝါးလာရေလာက္ေအာင္.. မ်က္ရည္ဝဲခဲ့ရတယ္.. ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ပါဘူး..
ေၾသာ္.. ၂ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီပဲေလ..
လာမယ့္ စက္တင္ဘာရဲ႕
လဆန္းရက္ေတြထဲက တစ္ရက္ဟာ.. ကိုယ့္အတြက္.. ဒီေဆးရံုကို ပထမဆံုးေရာက္ဖူးတဲ့
ေန႔ရက္တစ္ရက္အျဖစ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က သတ္မွတ္ျခင္း ခံခဲ့ရတယ္.. အဲဒီေန႔က
ထူးထူးျခားျခား မိုးတြင္းႀကီး ေနေတြပူလို႔.. ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့
အေမွာင္က်ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္တစ္ရက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္..