Sunday 29 April 2012
သူခိုးခမ်ာ..သနားစရာ
ၿပီးခဲ႕တဲ႕ စေနေန႕ညကေပါ့။ အေဖဆံုးၿပီး က်မတို႔အိမ္မွာ
အကိုနဲ႕ေမာင္ေလးကလဲ နယ္အေ၀းမွာေၾကာင့္ရယ္ ေမနဲ႕က်မ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနခဲ႕တာ ၆
လေလာက္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ၿပီးခဲ႕တဲ႕ စေနေန႕ည ၁း၃၀ ေလာက္က အိမ္က ေခြးေတြ
စူးစူး၀ါး၀ါးေဟာင္လြန္းတာေၾကာင့္ အေမနဲ႕က်မ အိပ္ေနရာက လန္႕ႏိုးမိၾကတယ္။
မထင္မွတ္ပဲ အေမွာင္ေတြၾကားထဲက အရိပ္တစ္ခုကို ျမင္မိၾက၍ အိမ္မွာရွိတဲ႕
မီးေတြ အကုန္ထဖြင့္ၿပီး အိမ္ထဲကေန ျခံ၀င္းထဲနဲ႕ လမ္းမႀကီးေပၚ
ဟိုဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး ခဏတျဖဳတ္ ထိုင္မိၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေခြးေတြလဲ
အသံတိတ္ တျခားလည္း ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့တာနဲ႔ ျပန္ျပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ႕ၾကတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ပဲ က်မတို႔
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ မနက္ မိုးလင္းေတာ့လဲ ညက ကိစၥကို
သတိမရပဲ လုပ္စရာရွိတဲ႕ အလုပ္ေတြ လုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္မိတယ္။ မနက္ ၁၀း၀၀
နာရီသာသာေလာက္က်မွ အိမ္ထဲက အလုပ္ေတြ ၿပီးလို႔ ၿခံ၀င္းသန္႕ရွင္းေရး
လုပ္ေတာ့မွ ေမက သမီး ဒီမွာလာၾကည့္စမ္းဆို၍ ၿခံျပင္ကို ထြက္ၾကည့္ရာ..
ၿခံ၀င္းအျပင္ အုတ္တံတိုင္းအနားမွာ ေယာက်္ားစီး ဖိနပ္တစ္ရံ တကယ္ပဲ ညက
အိမ္ကို သူခိုးကပ္ခဲ႕တာပါ။ ဒါေပမဲ႕ အိမ္ကေခြးေတြရဲ႕ေကာင္းမႈေၾကာင့္
သူခိုးခမ်ာ အိမ္ထဲ မေျပာနဲ႕ ၿခံ၀င္းထဲ ၀င္မရတဲ႕အျပင္ သူ႕မွာပါလာတဲ႕
ဖိနပ္တစ္ရံေတာင္ ဆံုးရႈံးရတဲ႕အျဖစ္ ေရာက္ရေလတယ္ေလ။ ျမန္မာစကားပံု " ဖြတ္
မရ ဓားမ ဆံုး " ဆိုတဲ႕ စကားပံုကို သတိရမိရင္း က်မအိမ္ကို ၀င္ခိုးတဲ႕
သူခိုးကို သနားၿပီးရင္း သနားမိပါေတာ့တယ္..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment